در قسمت اول این مطلب، به بیان نکاتی کلی در رابطه با نحوه ی آموزش در دوران کارشناسی معماری دانشگاه تهران پرداختیم. در قسمت دوم این مطلب قصد داریم به صورت خلاصه، نکات و نقدهای جزیی تری را در این رابطه بیان کنیم.
در این مطلب قصد داریم به توضیحاتی در رابطه با شیوه ی آموزش رشته ی معماری در دانشگاه تهران از نگاه یکی از دانشجویان این رشته بپردازیم.
اساسا اگر به ابتدا باز گردیم این سوال مطرح می شود که در طول تحصیل در دانشکده ی معماری قصد آموختن چه چیزی را داریم؟
علاوه بر آموزش مقدمات معماری و کلیات مربوط به آن، در وهله ی بعدی این سوال مطرح می شود که آیا با گذراندن چند طرح با موضوع های مختلف، ما معمار می شویم؟ و اگر نه، پس هدف از تحصیل، با وجود طرح های محدود چیست؟ با قدری توجه می توان دریافت که هدف اصلی از تحصیل معماری در دانشگاه، کسب تجربه در زمینه های مرتبط با موضوع معماری است. در این راستا آنچه که در تعریف دروس از جانب سیستم آموزشی اهمیت پیدا می کند، انتخاب طرح ها و دروس متنوعی است که مضامین اصلی را پوشش دهند.
مدت تالیف پست: 200 دقیقه / مدت مطالعه: 15 دقیقه
خطی که از معمار برجای میماند و اثری که معمار طراحی میکند برآمده از برسنجهای (پارامترهای) مختلفی بوده و هست که با گذشت زمان کم و زیاد شده اند و اشکال جدیدتری به خود گرفته اند. نکته ی کلی آن است که عوامل اثرگذار بر شکل گیری این برسنجها امروز احتمالا متعددتر از هر زمان دیگری در سیر تجربیات بشر است. در زمانه ای که اضداد متعددی در جوامع انسانی کنار هم گرد آمده اند، یک شاگرد معماری باید حوزه های مهم را شناسایی و اطلاعات موثر را از میان انبوه اطلاعات و حوزه های گوناگون فراخوان کند. اما پرسش اصلی این نوشتار آن است که هدایت و راهبری این شاگرد چگونه باید صورت بگیرد؟ نقش استاد و راهبر در پرورش قوه ی درک و تحلیل شاگرد چیست و اساسا چقدر این امر قابل آموزش است؟
