سال پیش، دو فاجعه در مکه رخ داد و به صدر اخبار رسید: اول٫ سقوط یک جرثقیل غول پیکر و حادثه منی که به کشته شدن بیش از هزار زائر ختم شد. حوادثی که هر از چند سال یک بار جان صدها زائر را گرفته و انتقاد بر سیاست های حاکم را به اوج می رساند که به ذکر برخی از آن ها می پردازم:
جنایاتی که داعش مرتکب شد + تلاش های جهانی برای بازسازی آثار تاریخی
چند ورق دیگر از سرگذشت ما انسان ها از دفتر سترگ تاریخ گم شد. این بار در پالمیرا. شهری که روزگاری ملکه زنوبیا، با قدم زدن در میان ستون های طلایی رنگش، به فکر چاره اندیشی در روابط خود را ساسانیان و رومیان بود.
میتوان گفت که هر انسانی بر حسب عادات و وقایع به منطقه یا شهر خاصی تعلق خاطر دارد. درمورد من (نظر شخصی) این تعلق خاطر در مورد نواحی مرکزی تهران (بازار، ارگ، تا میدان فردوسی) رخ داده. صرف نظر از احساس شخصی، به گمانم این منطقه برای مطالعه تاریخ شهر از غنی ترین گزینه هاست. این منطقه شامل بخشهای قجری، پهلوی و حتی ماقبل قجری طهران میشود. زمانی که یک ارگ بعنوان مرکز حکومتی در این شهر قرار داشته (میدان 15 خرداد فعلی) و مسجد مهم ارگ نیز در همین منطقه فعالیت داشته، چهارباغ طهران نیز در این مرکز شکل گرفته بود. که الان جز چند تنه درخت قطع شده در کاخ گلستان و چند درخت تنومند دیگر (با آینده مبهم) چیزی از آن نمانده.
