هرروز بسیاری از ما فکر میکنیم که چرا بناهای ارزشمند ما رو به ویرانی میرود و گاه گاه میشنویم که برای ساخت و ساز های شان بناهای تاریخی را تخریب میکنند.
مسئله تخریب نیست مسئله تخریب بدون تلاش برای احیا است.
مسئله هویت ماست که برای شان و برای مان ارزشی دارد؟
چقدر ما مقصریم و چقدر آنها؟
اگر ما تنها شعار میدهیم که معماری ما
پس هزاران سال معماری ما را باید بوسید و کنار گذاشت...
میتوان گفت که هر انسانی بر حسب عادات و وقایع به منطقه یا شهر خاصی تعلق خاطر دارد. درمورد من (نظر شخصی) این تعلق خاطر در مورد نواحی مرکزی تهران (بازار، ارگ، تا میدان فردوسی) رخ داده. صرف نظر از احساس شخصی، به گمانم این منطقه برای مطالعه تاریخ شهر از غنی ترین گزینه هاست. این منطقه شامل بخشهای قجری، پهلوی و حتی ماقبل قجری طهران میشود. زمانی که یک ارگ بعنوان مرکز حکومتی در این شهر قرار داشته (میدان 15 خرداد فعلی) و مسجد مهم ارگ نیز در همین منطقه فعالیت داشته، چهارباغ طهران نیز در این مرکز شکل گرفته بود. که الان جز چند تنه درخت قطع شده در کاخ گلستان و چند درخت تنومند دیگر (با آینده مبهم) چیزی از آن نمانده.
