معماری شاد ما (قسمت اول)
شادی زمان و مکان نمیخواهد...کافی است دل بخواهد. مارسل پروست
این جمله را بار ها شنیده ایم. و بارها به آن پی برده ایم. اما با وجود آن بسیارند مکان هایی که باعث شادی ما میشوند.
معماری ایرانی-اسلامی ما نیز همواره بر این نکته با توجه به ویژگی های آن مکان تاکید داشته است. طراحی های انسان محور، باغ های ایرانی و... و هم چنین تزیینات، کاشی های هفت رنگ و.... همگی دال برشادی مکان بوده است.
و اما...به معماری حال نزدیک میشویم و هدف را نمیدانیم. به راستی مردم نمیفهمند و نمیدانند؟ شاید هم ما هستیم که آنهارا عادت داده ایم تا دم نزنند.
آیا مکان هایی که خلق میکنیم نمیتواند متناسب با ویژگی های درونی آن مکان و مردم باشد؟
آیا شادی در مکان نمیتواند دائمی باشد؟همواره لازم ست برای شاد بودن به شهربازی رفت؟
در ادامه شادی را از مظهر قرآن و معماری اسلامی و مصداق مدرسه بررسی میکنیم.