یکی از مهم ترین ویژگی های محیطی که همواره در تمامی پروژه های معماری سعی شده است تا به آن توجه شود، امکان ایجاد فضایی است که در تعامل با طبیعت اطراف باشد. گروه معماری نیشیزاوا در پروژه ی کنونی، سعی داشته است که به این مهم دست یابد.
آیا رسیدن به این کیفیت، در زندگی های کنونی ما، دست نایافتنی است ؟ و چرا ما به نبودن طبیعت عادت کردیم؟
در بسیاری از دانشگاه های معماری مخصوصا در ایران فضایی برای تعامل دانشجویان جهت همکاری بین دوره ای بین افرادی که تجارب بیشتری در اختیار دارند و آنها که از چنین فضیلتی برخوردار نیستند وجود ندارد . در اکثر زمان ها چنین اتفاقاتی به حیاط و یا غذاخوری می انجامد که نتیجه ی مورد نظر و تعریف شده ی مذکور را به همراه نخواهد داشت . بسیاری ادعا دارند که چنین فضا هایی را خود دانشجویان باید خلق کنند . بدیهی است که این دانشجویان چنین حسی داشته اند اما حسی که به نتیجه رسیده است .
آیا شما نیز وجود چنین فضایی برای تعامل را تجربه کرده اید ؟ آیا به سادگی هر چه تمام تر نمیتوان چنین فضایی خلق کرد ؟
